W dziedzinie nowoczesnych technik pakowania niewielu zdaje sobie sprawę, że powszechnie stosowana metoda kurczenia się ciepła została początkowo pomyślana w celu zaspokojenia potrzeb wojennych. Film skurczowy, zwłaszcza film Shurrink, zadebiutował podczas II wojny światowej w Niemczech. Stosując innowacyjną koncepcję rozciągania dwuosiowego i wykorzystującego PVDC, torba Shurrint została zaprojektowana w celu ochrony broni przed rdzewień i korozją. Zatem od samego początku przemysłowego filmu Shurink znalazł swój pierwszy zastosowanie w pakowaniu towarów przemysłowych przed przejściem do swojej roli w opakowaniach żywności.
Po zakończeniu II wojny światowej, zbieżąc się z postępem technologii nuklearnej, naukowcy poczynili niezwykłe postępy w przygotowaniu folii skurczowej. Na początku lat pięćdziesiątych brytyjski naukowiec Arthur Charlesby osiągnął przełom w terenie. Odkrył, że polietylen, rodzaj plastiku, można przekształcić w unikalny materiał kurczenia cieplnego z charakterystycznym „efektem pamięci” poprzez technologię sieciowania napromieniowania. Pionierskie prace Charlesby'ego, odzwierciedlone w szeregu artykułów na temat badań sieciowania promieniowania, znacznie przyspieszyły badanie i rozwój technologii sieciowania w dziedzinie polimerów promieniowania.
Dzisiaj folii kurczą się cieplnymi, które znajdują powszechne zastosowanie w opakowaniu różnych przedmiotów, takich jak żywność, farmaceutyki, sterylizowane przybory, kosmetyki, artykuły papiernicze, materiały biurowe, prezenty dekoracyjne, materiały drukowane, komponenty mechaniczne, urządzenia elektroniczne i materiały budowlane. Dzięki swojej wszechstronności folia Shrurk oferuje zalety w opakowaniu nieregularnie kształtowanych przedmiotów i dużych produktach. Wypełnia funkcje, takie jak odporność na wilgoć i kurz, zabezpieczenie przed manipulowaniem i przezroczysty wyświetlacz, jednocześnie zwiększając estetyczny atrakcyjność towarów.
Technologia nuklearna, jak przykłady jej zastosowanie w wytwarzaniu energii, znacznie poprawił standardy życia ludzi i zaopatrzenie w energię. Jednak świat musi pozostać bardzo świadomy nieodwołalnych konsekwencji wycieku jądrowego. Katastrofa nuklearna w Czarnobylu z 26 kwietnia 1986 r., Z szacowanymi stratami do 200 miliardów USD, stanowi wyraźne przypomnienie. Około 7 milionów osób zostało narażonych na promieniowanie, tysiące doznało nadmiernego narażenia na promieniowanie, a około 170 000 zgonów miało miejsce w ciągu dekady incydentu. Związek Radziecki zmobilizował ponad 700 000 personelu w niezwykłym wysiłku ratunkowym, ostatecznie kontrolując wyciek i uszczelniając region. Przez dziesięciolecia obszar pozostawał nie do zamieszkania z powodu promieniowania.
W obliczu podobnego dylematu wycieku jądrowego, odpowiedź Japonii wykazała brak odpowiedzialności i pilności w porównaniu z proaktywnym podejściem Związku Radzieckiego. Opierając się na oszczędność i nieodpowiedzialną miarę, Japonia postanowiła uwolnić zanieczyszczone ścieki nuklearne do oceanu, pozostawiając globalną społeczność, aby ponieść konsekwencje. Ta decyzja, pomimo świadomości potencjalnej szkody dla ludzkiego ekosystemu, stanowi sprzeczne ze stuletnim wysiłkiem, aby technologia służy ludzkości na lepsze. Działania Japonii odbiegały od podstawowego celu postępu technologicznego, priorytetując osobiste interesy kosztem globalnego dobrobytu i postępu naukowego.
